Filiz Zeyrek

 

ADANA - Yıllardır ceviz kırıp ayıklayarak geçimini sağlamaya çalışan Hasret Bahadır, kazandığı parayla bir yandan da cezaevinde olan 3 çocuğuna bakıyor. Hasret’in tek isteği çocuklarına ve göç ettirildiği toprağına kavuşmak.

 

Hasret Bahadır ailesi ekonomik sorunlar nedeniyle 40 yıl önce Bitlis’ten Adana’ya göç etmek zorunda kalıyor. Seyhan ilçesine bağlı Şakirpaşa Mahallesi’ne göç eden Hasret ve ailesi, zorlu bir yaşam mücadelesine başlıyor. “Memleketimizde bağımız, bahçemiz vardı ama işletmemize izin verilmedi” diyen Hasret, burada da baskılarla karşı karşıya kaldıklarını söylüyor. 

 

“Adana’da iş var dediler, 40 yıl önce kalktık geldik” diyen Hasret, o gün bugündür çalıştıklarını söylüyor. Memleketlerinde kendi topraklarını işlemek varken, hem hasret çektiklerini hem de yoksulluk içinde kaldıklarını  dile getiren Hasret, “Keşke imkânlarımız olsaydı da kendi memleketimizde yaşasaydık. Ama maalesef yok. Sadece arada bir gidip kalan akrabalarımızı ziyaret ediyoruz. O da bize çok iyi geliyor. Umarım bir gün herkes kendi toprağında, kendi memleketinde yaşar”  diyor. 

 

8 çocuğu olan Hasret’in 5 kızı evli, 3 çocuğu ise cezaevinde. Eşiyle birlikte yaşam mücadelesi veren Hasret, ceviz kırıp ayıklayarak geçimini sağlamaya çalışıyor. 

 

‘Emeğimin karşılığını alamıyorum’ 

 

Kutusu 15 TL’ye ceviz ayıklayan Hasret, “Bir kutu cevizi kabuğundan temizledikten sonra dizmesi akşamı buluyor.  Hem temizleyip hem ipe dizilen cevizin fiyatı 25 TL‘ye geliyor. Çok zor bir iş gerçekten, emeğimin karşılığını bile alamıyorum ama mecburum. Çünkü 3 oğlum cezaevinde ve onlara bir şekilde bakmam gerekiyor. Her gün akşama kadar çalışıyorum. Bazı günler 1 kutu, bazı günler 2 kutu yapabiliyorum. Gece yarısına kadar çalışıyorum. Sırtım çok ağrıyor ve bazen çalıştığımız iğne elime batıyor. Normalde tek yapıyorum, bazen kızım yardıma geliyor bazen de komşularım yardım ediyor. Yine de kendi paramı kazanıyorum işte” diyor. 

 

Hasret, hayattan tek isteğinin çocuklarına ve köyüne kavuşmak olduğunu ifade ediyor.