Filiz Zeyrek 

 

ADANA -  Adana’da 35 yıldır terzilik yapan Emine Ercan, 73 yaşına gelmesine ve sağlık sorunlarına rağmen çalışmak zorunda. Ekonomik kriz nedeniyle geçinmekte zorlandıklarını söyleyen Emine, “Artık faturaları dahi ödeyemiyoruz” diyor.

 

Türkiye’nin en fazla göç alan kentlerinden biri olan Adana’da her evde bir hikaye bulmak mümkün. Çocukluklarında ya da genç yaşlarında köylerinden, ilçelerinden göç etmek zorunda kalan yüz binlerce kadın, büyük emeklerle burada yaşam mücadelesi veriyor.  Adana’nın Seyhan ilçesine bağlı Barbaros Mahallesi’nde yaşayan Emine Ercan (73), burada 35 yıldır terzilik yapıyor. Adıyaman’ın Samsat ilçesinden 55 yıl önce göç eden Emine, bir dikiş makinesiyle başladığı işiyle ailesine de bakıyor. 

 

‘Geçinmek için en zor işleri yaptık’ 

 

Cadde üzerine kurduğu dikiş makinesiyle 9 çocuğunu büyüten Emine, şu anda da hasta olan çocuğuna ve 4 torununa bakıyor. Kimseye muhtaç olmamak için şalvar dikmeye ve kıyafetleri tamir etmeye başladığını belirten emine, aynı zamanda tarlalarda da çalıştığını söylüyor. Geçinmek için birçok zor iş yapan Emine, “9 çocuk büyüttüm. Şimdi de kronik rahatsızlığı bulunan oğluma ve onun 4 çocuğuna bakmaya devam ediyorum. Çalışmayı seviyorum ama artık çok yoruldum. 73 yaşındayım. Yaşımdan dolayı çok zorlanıyorum. Makineden dolayı belim ağrıyor ama çalışmak zorundayım" diyor. 

 

'Çocuk yaşta annemi kaybettim’ 

 

“Eve ekmek getirebilen bir tek benim” diyen Emine, bu yüzden çalışmaya devam edeceğini ifade ediyor. Daha çocukken annesini kaybettiğini ve evin yükünü omuzladığını söyleyen Emine, “Bundan dolayı okuyamadım. Babam meslek sahibi olmamız için eve kumaş getirirdi. Meslek öğrenmemizi teşvik ederdi. Her seferinde kumaşı bozduğumuz halde bile yeniden getirirdi. Babamın sayesinde bu meslekten yıllardır ekmek yiyoruz" diye anlatıyor. 

 

'Kimsenin ekonomik gücü kalmadı'

 

İşe başladığı yıllarda birçok kıyafet diktiğini ancak şimdi sadece şalvar, pantolon paçaları ya da fermuar gibi ufak işler geldiğini kaydeden Emine şunları dile getiriyor: “Şimdi kimsenin ekonomik gücü kalmadığı için hazır almayı tercih ediyorlar. Bu şartlarda geçimimizi sağlamaya çalışıyoruz. Geçmişte iyi kazanıyorduk ama şimdi artık günü bile kurtarmıyor. Elektrik, su faturalarını dahi ödeyemez olduk. 4 tane torun okutuyorum. Onların masraflarını karşılamakta çok zorlanıyorum. Bu nasıl bitecek bilmiyorum ama krizin artık bitmesi lazım. Etrafımızdaki diğer esnaf da farklı durumda değil."