Filiz Zeyrek

 

ADANA - Şırnak'tan 25 yıl önce devlet baskısı nedeniyle Adana’ya göç etmek zorunda kalan Ayşe Tekin, cevizleri kırıp ipe asarak geçimini sağlamaya çalışıyor. Her koşulda yaşam mücadelesinin devam ettiğini söyleyen Ayşe, “Bulunduğumuz her alanda, hem özel hayatımızda hem politik alanda mücadele edeceğiz ta ki erk zihniyete kabul ettirene kadar” diyor. 

 

Adana'nın Seyhan ilçesine bağlı Dağlıoğlu Mahallesi, neredeyse tamamı göç ettirilen yurttaşların yaşadığı bir mahalle. Her evde bir hikaye barındıran mahallenin kendisine özgü bir dokusu var. Köyü yakılanlar, koruculuğu kabul etmedikleri için ya da ekonomik nedenlerden dolayı göç etmek zorunda olan, her şeye rağmen yaşam mücadelesini barındıran Dağlıoğlu’nda büyük bir emeğin sahibi kadınlar. 38 yaşındaki Hakime Ayşe Tekin, 1994 yılında baskı, şiddet ve ardından koruculuk dayatmalarına karşı ailesiyle Şırnak’tan sürgün edilen, yoksulluğa mücadele veren kadınlardan biri. 

 

‘Haksızlığın karşısında durmak yasaktı’

 

25 yıldır köyünün özlemini yaşayan Ayşe, o günleri şöyle anlatıyor: "Köylerimizde hayatımızı çok mutlu, huzurlu bir şekilde sürdürüyorduk. Kendi topraklarımızda, kendi emeklerimizle, bereketli toprağımızı işliyorduk. Devletin bizi topraklarımızdan kopararak, şehirlerde yaşamaya zorlamasından dolayı çok zor yıllar geçirdik.” Adana'ya geldikten sonra da devlet baskısı ve şiddetinden kurtulamadıklarını söyleyen Ayşe, mevsimlik tarım işçiliği, temizlik dahil her türlü işi yaparak geçimlerini sağlamaya çalıştıklarını belirtiyor. 

 

‘Kimseye muhtaç olmadık’

 

"Kimseye muhtaç olmadık" diyen Ayşe, "Şehirlerde her tür yasa dışı işler serbestken, iradene sahip çıkmak, haksızlığın karşısında durmak yasaktı. Bunun için çocuklarımız burada şiddet, zulüm, baskı görerek cezaevlerine atıldı. Baskı çok olduğundan, üzerine bir de ekonomik kriz eklenince biz kadınlar da çocuklarımıza bakmak için çalışmak zorunda kaldık” diyor. 

 

‘Emeğimizin karşılığını alamıyoruz’ 

 

Yıllarca tarımda çalışan Ayşe, sağlığı el vermediği için işi bırakmak zorunda kalıyor. Yine de çalışmak zorunda olan Ayşe, ceviz kırıp, ipe asarak geçimini sağlamaya çalışıyor. 3 yıldır bu işi yapan Ayşe, günde 20 TL kazanabiliyor. Cevizleri satın alıp paket başına ya da kilo başına kırıp ipe dizdiğini belirten Ayşe, “Çok geliri yok ama ne yapalım geçim derdinden yapmak zorundayız. Emeğimizin karşılığını alamıyoruz, zaten emeğin karşılığını hangi kadın almış ki! Fire veren cevizin parası bizden kesiliyor ve güzel dizilmeyen cevizin de parası ödenmiyor. Çok zor en çok da iğnenin parmağımıza batması sorun. Çok fazla yoruluyoruz. Ev işi de eklenince gerçekten çok fazla zorlanmış oluyoruz” ifadelerini kullanıyor. 

 

‘Her alanda dayanışma ve mücadele içindeyiz’ 

 

Mahalledeki kadınların dayanışmayla çalıştığını, birbirine yardımcı olduğunu belirten Ayşe, “Biz kadınlar her alanda mücadele ediyoruz ama ne yazık ki emeğimiz görülmüyor. Hâlbuki yaşamın her alanında direnen biz kadınlarız. Kadınların emekleri sıradanlaşmış. Oysa kadınlar olmasa evrenin hiçbir anlamı yoktur. Kadınların yaptığı işleri hiçbir erkek yapamaz. Bulunduğumuz her alanda, hem özel hayatımızda hem politik alanda mücadele edeceğiz ta ki erk zihniyete kabul ettirene kadar” diye ekliyor.