“Onların geçtiği ateşlerden geçtin yalın ayak, ey Garibe. Özgürlüğe ve sonsuzluğa eriştin. Hakikat senin bütünündü. Senin parçalanamayan yüreğin, beynin, kalbindi ve onun içinde büyüttüklerindi yiğit kadın.”

 

Saadet Aksoy

 

Bu çağ kadınları ya erkeğe her türlü sunuyor ya da kadını kadına karşı erkekleştiriyor. Bu çağ katil yetiştiriyor Garibe. Senin dalgalı saçlarını kirletmek için bu çağ katilini doğuruyor, doğurtuyor.

 

Doğamızın, evrenimizin yiğit kadınlarına kılıçlar kaldırıyor. Sen kendi çağından bugünümüze kalmıştın bize. Sen her darbe aldığında yıkılmadan yürüyen ey Garibe, her tarafında kesikler. Zaman onları onara dursun... Sen bir dövüş sahnesindeydin ey güzel. Tarih yenilmeye mahkûm değildi ya, dirilmiştin sen.

 

Kökler toprakta kurumaz. Onlar günü bir gün kendi denklemini bulduğunda mevsimsiz çıkardı yeryüzüne.

 

Sen toprağa düşen o binlerce denklemden doğmuştun, saçlarında Zarife’nin kokusu. Bu çağ senin, emek senin, uğrunda ölmek senin, tel tel güneşe giden adımlar senin...

 

Mısra mısra özgürlük dizeleri yazan senin kavganın sesiydi ey Garibe. Bu çağ, tarihini yazan kadına “kadını” tecavüz ettiriyor ey Garibe. Bu çağ onursuzluğun her damlasını içmiş, cüceleşmiş kafataslarıyla dolu ey Garibe. Gezdin, büyüdün bu dünyaya sığmadın sen. Düşman, özgürlüğü kendisinin hapsettiği kadarını bilir. Sen, bedenden sonrasında da onların önünde başın dik durup çürütülmüş erkeğin ve kadının beynine çivi gibi çakmıştın onurunu.

 

Sen yiğit kadınların izlerini aradın ve buldun onları. Onların geçtiği ateşlerden geçtin yalın ayak, ey Garibe. Özgürlüğe ve sonsuzluğa eriştin. Hakikat senin bütünündü. Senin parçalanamayan yüreğin, beynin, kalbindi ve onun içinde büyüttüklerindi yiğit kadın.

 

Seni, hücreler tutmaz. Seni, teklik yıkmaz. Senin bedenin tabuta sığmaz. Bir araca zaten gövden sığmazdı. Senin bedenini bekletmek zamana sığmazdı ey Garibe. Seni duvarları aşan mektubunla tanıdık. Seninle biz de varız, yüreğinin, fikirlerinin ayrılmayan parçalarıyız. Düşman, senin karşında ufalmış parçalanmış.

 

Sen rahat uyu yeryüzünde. Bizim senden ve direnen binlerce kadından devraldığı onur mücadelesini sonsuzluk rengi gözlerin, izlesin göklerde. Seni ve baş koyduğun onur mücadelesini unutmayacağız. Unutulmayanların tarih sayfasında senin adın ve yüzün her anımızda ve hep hatırımızda kalacak…

 

“JI XERÎBE RE

 

Dayê ez Xerîbim

 

Dilê min ji diroka kevnar maye

 

Ha lêdide ha lêdide

 

Ez di himbêza te da mezin dibim

 

Bi behna baxên gûliyên te

 

Lorikê ser lêvê te wek pelê payîza

 

Bi ser min de diweşe

 

Wa dilê min lêdide û lêdide

 

Çavên min vedibin

 

Ev kîjan demsale ha daye

 

Xerîbim ji vê dinyayê

 

Dilê min lêdide û lêdide

 

Jinim

 

Şer dibim ji bo jiyanê

 

Ev kîne

 

 Çiqas xerib tên ji minre

 

Wexta azadî liser lêvê min

 

Li badibe

 

Min derdixin ber textê neyaran

 

Lê hina dilê min lêdide û lêdide

 

Berîya vî dilî te dîti bû ma sekini bû

 

Dilê te û yên wek te

 

Şer bû û pevçûn bû

 

Her li ser bedena me

 

Kevnarim

 

Çandwarim

 

Rojê vekir çavême

 

Ronahiya wê her bilind dibe

 

Dinav şereke giranim

 

Ew kes xerîbê mene

 

Lê me xerîb dikin

 

Ka ev kê dixapînin bi hezar salan

 

Zindanê dikin para me

 

Bê exlaq dikin jiyana me

 

Bi ser min de dimeşe

 

“Jinên” ji mejîyên zilam daketine

 

Radibim dayê berxwe didim

 

Dilê min ha lê dide ha lêdide

 

Jiyanım

 

Ji destnadim

 

Li hember zulûmkaranim

 

Ez di nava asoyan de veşartîme

 

Ji dijminre dibim tirsa herî mezin

 

Ew nageje min

 

 E wê tu car negîhîje min”